Det dominerande bøyingsmønstret for hankjønnsorda blir vist nedafor. Ein del ord i denne gruppa endar på -e i oppslagsforma (krabbe), mens andre ikkje gjer det (arm). Me har difor plassert e-en i ein parentes.

Det vil seia at arm og krabbe blir bøygde slik:

	arm	armen	armar	armane
	krabbe	krabben	krabbar	krabbane

Ei gruppe hankjønnsord har e i fleirtalsendingane:

2.

-

-en

-er

-ena

Slik går m.a. bękk og sau, altså på denne måten:

	bękk	bęen	bęer	bęena
	sau	sauen	sauer	sauena

Avvikande bøying frå dette i hankjønn finn ein f.eks. i:

fot

foten/fotʼn

føttor

føttʼna

På grunn av at endinga -en i foten står etter -t, kan ordet i bestemt form eintal få uttalen fotʼn, jf. Lydmønster. Det same ser me i føttʼna.

Ein del ord som endar på den trykklette stavinga -ar, følgjer første bøyingsmønsteret, men dei får samandraging i fleirtal:

	spikar	spikarʼn	spikrar	spikrane
	hammar	hammarʼn	hamrar	hamrane	(i berg)
men:	hammar	hammarʼn	hammarar	hammarane	(verktøy)

Dei fleste sterke hokjønnsorda har dette bøyingsmønstret:

3.

-

-æ

-er

-ena

Dermed får orda bgd og skaol slik bøying:

	bgd	bgdæ	bgder	bgdena
	skaol	skaolæ	skaoler	skaolena	’skål’

Dei fleste svake hokjønnsorda har slik bøying:

4.	-a	-o	-år	-åna
	veka	veko	vekår	vekåna

Svært mange hokjønnsord følgjer eit anna mønster, som har vokalen a i fleirtal:

5.

-

-æ

-ar

-ane

Slik bøying har f.eks. myr og ærig:

	myr	myræ	myrar	myrane
	ærig	ærinæ	ærigar	ærigane

Desse orda har avvikande bøying frå dei to hovudmønstra i hokjønn:

	nått	nåttæ	nęttår	nęttåna
	bok	boæ	bøkår	bøkåna
	dåtte	dått(r)æ	døttår	døttåna	’dotter’

Inkjekjønnsorda har desse bøyingsmønstra:

6.	-	-e	-	-æ
	hus	huse	hus	husæ
	fjędl	fjędle	fjędl	fjędlæ

7.	-e	-e	-e	-æ
	ęple	ęple	ęple	ęplæ
	męre	męre	męre	męræ

8.	-a	-a	-år	-åna
	jarta	jarta	jartår	jartåna
	nyra	nyra	nyrår	nyråna